De spirituele gemeenschap en haar donkere kant

Helaas komen traumatische ervaringen maar al te vaak voor in de spirituele gemeenschap.

Spirituele groepen beweren vaak broedplaatsen te zijn voor enorme zelftransformatie, een plek waar gelijkgestemde mensen elkaar kunnen verbinden en inspireren. Soms hebben ze een legitiem recht op deze claim.

In dit artikel wil ik een kijkje achter deze façade nemen en de onsmakelijke kant van de spirituele gemeenschap zodat we het kunnen opruimen en gemeenschappen kunnen helpen hun eigen hoge normen te bereiken.

Ik heb een trauma rond dit onderwerp, dus het is moeilijk voor mij om het objectief te bespreken, maar ik zal proberen dat opzij te zetten en tot de kern van de situatie te komen. Ik heb ook bijdragen van volgers op sociale media om mij te helpen!

Ik moet ook zeggen dat de spirituele gemeenschap opmerkelijk divers is. In zekere zin is het onjuist om er als één ding over te spreken.

Ter informatie: ik zal me concentreren op subtiele vormen van geestelijk misbruik, geen openlijk seksueel misbruik en oplichting, hoewel dat zeker bestaat. Subtiel misbruik komt veel vaker voor en nog steeds zeer schadelijk. En dan heb ik het niet over malafide charlatans of oplichters, maar over gevestigde instellingen en centra die evenementen en cursussen organiseren.

We hebben veel te bespreken, dus laten we er meteen op ingaan.

Mijn ruwe ervaringen in de spirituele gemeenschap

Ik wil deze graag beginnen met een kleine anekdote. Ik ben de leerling geweest van een bekende meditatie bijna tien jaar lang leraar en heb een aanzienlijke hoeveelheid training bij hem gevolgd.

Op een dag was ik zijn Facebook-groep aan het verkennen, die een gezond aantal leden heeft, en ik zag dat iemand een bericht had geschreven met de vraag hoe hij zijn beoefening kon verdiepen.

Ik antwoordde: “heb je er ooit aan gedacht om serieus te oefenen, je weet wel, solo-retraites, echt lange zitjes, enz.?”

Het bleek dat hij een senior lid van de groep was. Hij antwoordde vervolgens met een vervelende opmerking in de trant van “ja man, ik zal erover nadenken”, en reageerde vervolgens opnieuw met zijn “meditatie-CV”, waarin tot in detail alle retraites en workshops werden vermeld die hij had bijgewoond, samen met met boeken en bronnen die hij had gebruikt, evenals zijn totale meditatie-uren.

Zijn reactie kwam heel neerbuigend over en ik was er behoorlijk boos en geïrriteerd door. Het enige wat ik probeerde te doen was helpen, en ik werd belachelijk gemaakt en buitengesloten. Ik heb het aan de groepsbeheerder gemeld, maar ze hebben nooit contact met mij opgenomen. Ik had nog een paar andere ervaringen met diezelfde persoon, die even smerig als neerbuigend waren.

Dit is een vrij onschuldig voorbeeld, maar het is symptomatisch voor de ervaringen van veel mensen in de spirituele gemeenschap, en ik heb er genoeg van dat mensen spirituele gemeenschappen veranderen in broedplaatsen voor misbruik en gebrek aan respect.

Disfunctie #1 van de spirituele gemeenschap: spiritualiteit gebruiken om het zijn van een eikel te rechtvaardigen

Leiders hebben vaak een superioriteitscomplex en beschouwen zichzelf als beter, hoger en verder ontwikkeld dan hun studenten of volgers. Dat is soms waar, maar het is ook een valkuil waar leiders in trappen ze geloven hun eigen mythe.

Dit kan ertoe leiden dat ze neerbuigend tegen mensen praten omdat ze geen x aantal uren aan meditatie hebben gedaan, geen x aantal boeken hebben gelezen, die en die ervaring hebben gehad, of enig ander spiritueel criterium.

Helaas heb ik bij veel gelegenheden een groot gebrek aan respect ervaren, op een niveau dat ik bij geen enkele andere gelegenheid heb gehad. Degenen die geen respect voor mij hadden, hadden een overdreven valse sfeer van moraliteit en gerechtigheid, maar hun gedrag straalde een opmerkelijke onaangenaamheid uit.

Ik was een beetje jonger en een beetje kwetsbaarder, dus ik vatte het persoonlijk op en dacht dat ik iets verkeerd had gedaan, maar nu zou ik het niet persoonlijk opvatten en heb ik er minder moeite mee om ze te vertellen dat ze hun doel hadden overschreden.

Hoewel dit soort minachting vrij vaak voorkomt, is het niet gerechtvaardigd en zul je het in andere situaties niet tegenkomen. Zelden zou een universiteitsprofessor zulke dingen nooit zeggen. Als ze dat wel deden, zouden ze waarschijnlijk disciplinaire maatregelen krijgen.

Het komt waarschijnlijk voort uit niet-onderkende onzekerheid, trauma, afgunst, een verlangen om te domineren, een gebroken ziel onder de stoere, aanmatigende buitenkant, dus in sommige opzichten voel ik sympathie voor spirituele leiders die zich zo gedragen.

In de spirituele wereld krijgen leiders vaak ongestraft de vrije hand om zichzelf als beter te beschouwen. Ik zeg niet dat we onze grootsheid niet erkennen, maar we kunnen onszelf niet al te serieus nemen.

De oplossing is om spiritualiteit te zien als een ‘vaardigheid’, slechts een van de vele gebieden in het leven die we kunnen ontwikkelen. Je zou iemand niet veroordelen omdat hij niet goed is in wiskunde, kunst of computerprogrammering. Je moedigt ze aan om te oefenen en wijst ze de weg.

Het is ook belangrijk dat leraren hun motivaties controleren, hun trauma opruimen en een groter zelfbewustzijn ontwikkelen voordat ze leiding geven aan anderen.

Zoals iemand op sociale media opmerkte: “De beste spirituele leraren zijn nederig en doen niet alsof ze boven jou staan, ondanks dat ze blijk geven van grote kennis. De slechtste spirituele leraren vernederen je tegenover hen, zodat ze hun veronderstelde kennis niet volledig hoeven uit te leggen.”

Disfunctie van de spirituele gemeenschap nr. 2: valse moraliteit en goedertierenheid

De spirituele gemeenschap heeft een sfeer van moraliteit en zuiverheid, en beoordeelt vervolgens buitenstaanders op basis van hun niveau van deze eigenschappen.

Het is waar dat spirituele beoefening tot een bepaald soort heiligheid leidt, maar veel zelfbenoemde spirituele mensen raken in de war. Hun moraliteit en zuiverheid worden een bron van oordeel en uitsluiting in plaats van acceptatie en sympathie voor iedereen.

‘Bewustzijn’ wordt vaak gebruikt als maatstaf voor alles en iedereen. Tijdens een retraite enkele jaren geleden zei een vrouw tegen mij: “Het lijkt erop dat je niet zo bewust bent, weet je”, omdat ik op een bepaalde dag een beetje onhandig was. Eerlijk gezegd verontschuldigde ze zich, en verder konden we goed met elkaar overweg.

Onder deze mantel schuilt een prozaïsche waarheid. Het is geen teken van zuiverheid, maar van schaduwontwijking, zelfvermijding. Ieder van ons heeft impulsen en verlangens die behoorlijk duister zijn. Door te doen alsof we moreel superieur zijn en onze normen aan anderen op te leggen, leiden we onszelf van hen af. Dit vernisje van heiligheid leidt tot uitsluiting en een maskering van de duistere aspecten van de menselijke natuur.

De oplossing is om je eigen pad te bewandelen en je eigen leider te zijn, en anderen lief te hebben om wie ze zijn, net zoals zij die van hen bewandelen.

Een volger van mij deelde zijn ervaring hierover: “Ik ervoer pesten gemaskeerd in 'aardigheid' en ik zag zoveel 'mean girl'-gedrag dat opschepte over 'ik heb 5 uur gemediteerd'. Dit voelde niet anders dan 'Ik heb de nieuwste Prada'. Het is allemaal hetzelfde menselijke gedrag dat je in elke andere gemeenschap ziet.”

#3: Valse vriendelijkheid en overgevoeligheid

In de spirituele gemeenschap wordt ervan uitgegaan dat iedereen aardig en zacht moet zijn. De norm is om een ​​deurmat te zijn, de andere wang toe te keren, woede te vermijden, mensen te omhelzen, elkaar te helpen, voor elkaar te buigen, vriendelijk te zijn. Het voelt geforceerd aan, wat niet verrassend is, omdat het hoogst onnatuurlijk is. Merk op hoe raar sommige van deze dingen zijn!

En zoals vermeld bij punt 2: je wordt beoordeeld als je de lijn niet trekt. Het is geen kwestie van persoonlijke keuze, maar van moraliteit en spirituele vooruitgang.

Aan het einde van de dag, wat is spiritualiteit eigenlijk? Gaat het alleen om aardig zijn voor elkaar?

We willen dat onze spirituele beoefening ons betere mensen maakt, waarbij we ons uiteindelijk realiseren dat andere mensen niet gescheiden zijn van onszelf, maar dit is een wereld verwijderd van de feel-good knuffels en de formele informaliteit van de spirituele gemeenschap.

De oplossing is om integreer deze vrouwelijke kwaliteiten en een gevoel van saamhorigheid bevorderen zonder typische mannelijke eigenschappen zoals zelfbewustheid achter te laten.

#4: Emotioneel misbruik gemaskeerd als proberen anderen te verbeteren

Een volger merkte op: “Ik heb een aantal yogadocenten gehad, die zeer gerespecteerd lijken te worden, mij uitkiezen en me als stront behandelen. En er is geen verantwoordelijkheid voor.... Het lijkt erop dat er veel emotioneel misbruik plaatsvindt in de spirituele gemeenschap, gemaskeerd als pogingen om anderen te verbeteren”.

Helaas heb ik dit ook meegemaakt. Waarom gebeurt dit? Ik denk dat de meeste leiders oprecht goede bedoelingen hebben, maar in sommige gevallen brengt de positie van macht, respect en verantwoordelijkheid hun duistere kant naar voren, die vol is van overheersingsdrift. Ze zijn misschien zo gefocust op het naar boven groeien ze vergeten naar beneden te kijken en alle lagere driften te zien die hen beheersen.

Of misschien is hun spirituele praktijk verworden tot ontkoppeling in plaats van verbinding, tot objectificatie in plaats van tot vereniging, en tot zelfverheerlijking in plaats van nederigheid.

Disfunctie van de spirituele gemeenschap #5: gedateerde praktijken, overtuigingen en moraal

Er zijn culturele aspecten van de spirituele gemeenschap die ervoor zorgen dat zij achterblijft in plaats van het tempo te bepalen.

Mijn vriendin en ik maakten (kortstondig) deel uit van een spirituele gemeenschap die geen voorstander was van homoseksualiteit, en ze hadden er een quasi-spirituele verklaring voor. Ze negeerden het feit dat homoseksualiteit tegenwoordig een realiteit is en dat duizenden mensen hierdoor een opmerkelijke bevrijding ervaren.

Mijn vermoeden is dat het een rookgordijn is voor de intolerante, premoderne moraal, en dat ze spirituele lippenstift op het homofobe varken zetten. Strenge regels gaan terug tot de middeleeuwen en omarmen niet de vrijheid van het moderne leven.

Je zult ook merken dat veel van de huidige spiritualiteit wordt gedomineerd door magisch denken. De diepe transpersoonlijke component gaat schuil achter zijn prepersoonlijke, infantiele karikaturen.

Mijn oplossing is om het verleden te omarmen, maar er een soort context voor te hebben, en traditie en routine in twijfel te trekken. Zorg ervoor dat het spirituele systeem of de praktijk bij de tijd past en omvat moderne kennis en de tijdgeest.

#6: Spiritualiteit domineert, ten koste van andere gebieden

Deze valkuil gaat over het zo sterk benadrukken van spiritualiteit dat het bijna het enige wordt waarin we geïnteresseerd zijn. Dit lijkt legitiem: als ik me concentreer op spiritualiteit en alleen spiritualiteit, zal ik zeker veel sneller vooruitgang boeken, toch?

Ik heb dat echter geconstateerd dit laat mensen vreselijk scheef staan, en uiteindelijk vertonen ze schokkende tekortkomingen op andere gebieden van hun leven. Ze rechtvaardigen dit vaak met hun spiritualiteit, wat het alleen maar erger maakt.

Hoe ziet dit eruit en hoe erg is het?

Hier is een voorbeeld: "Ik haat mijn baan, ik heb een waardeloos financieel leven, ik haat geld, maar het is allemaal oké omdat [een quasispirituele uitleg over de zin van het leven]."

Laten we dit eens omdraaien, zodat we de dysfunctie kunnen zien die ermee gepaard gaat: 'Ik haat spiritualiteit. Wat een hoop onzin. Ik wil gewoon heel veel geld verdienen.” De meeste zelfbenoemde spirituele mensen zouden ziek worden van zo’n standpunt, toch? Toch is dit slechts de keerzijde van het vermijden van geld, en de spirituele gemeenschap moedigt dit aan! Het is ook ronduit hypocriet. We hebben geld nodig, en als wij niet de leiding nemen over ons geldleven, zal iemand anders dat moeten doen.

Vaak vergeten spirituele mensen de interpersoonlijke wereld en tonen ze een schokkend gebrek aan sociale vaardigheden en fundamenteel respect voor anderen.

Er zijn nog veel meer voorbeelden. Hoewel het waar is dat spiritualiteit een uitweg uit deze problemen kan bieden, werkt dat alleen als we ze frontaal onder ogen zien. Voor hen weglopen zal niet werken, en dat is wat vaak gebeurt in de spirituele gemeenschap.

De oplossing is om weg te lopen van meesters en goeroes die deze zware eenzijdigheid propageren. En gebruik spiritualiteit nooit als een manier om de oude, alledaagse problemen van het leven te vermijden. Als er iets is, gebruik het dan om te helpen.

Afhaalmaaltijden: pas op voor deze vallen. Kijk verder dan de glimmende façade van de spirituele gemeenschap en besef dat je misschien niet zult vinden wat je is beloofd. Deelname kan leiden tot een geweldige groei, maar kan je ook een beetje getraumatiseerd achterlaten!