Het pad naar verlichting: modellen en kronieken

Laten we het hebben over het pad naar verlichting, inclusief de gangbare modellen daarvoor, hoe het grotendeels overeenkomt met de verschillende spirituele systemen en een beetje over mijn eigen pad tot nu toe, dat bijna tien jaar van meditatie en lesgeven omvat.

Merk op dat je elke term die je wilt voor verlichting kunt gebruiken, uit elk spiritueel systeem: ontwaken, eenheid, God, genade, Nirvana, Hemel, moksha, kosmisch bewustzijn, enzovoort.

Veelvoorkomende modellen presenteren verlichting vaak als een proces dat bepaalde fasen omvat. We zullen ook rekening houden met het tegenovergestelde perspectief, dat wordt gehanteerd door verschillende zwaargewichten zoals Soto Zen en Dzogchen, waarbij laatstgenoemde als het hoogtepunt van alle boeddhistische leringen wordt beschouwd.

En ongetwijfeld weerspiegelt iemands eigen spirituele pad beide modellen. Uw aangeboren verlichte geest is altijd al aanwezig, en altijd geweest: “toen ik verlicht werd, werd er geen enkel ding verkregen dat niet al in mij was”, zei de Boeddha in de Diamantsoetra.

Maar in werkelijkheid moeten mensen een pad bewandelen, steeds dichterbij komend, en dan dieper en dieper, naar de bewuste erkenning van dit feit. Ik moedig u aan vermijd het intellectueel te proberen te begrijpen hoe verlichting zowel een proces als een inherente staat is. Het klinkt paradoxaal, maar de twee feiten ondersteunen elkaar. Alleen door het pad naar verlichting te bewandelen, kun je beseffen dat er geen pad was om te bewandelen.

Veelvoorkomende modellen van het pad naar verlichting

Laten we beginnen met twee zeer betrouwbare modellen voor het pad naar verlichting, gezien als een reis met mijlpalen onderweg. Merk op dat er veel, veel van dergelijke modellen zijn uit verschillende systemen Oost en West, modern en oud.

De afbeeldingen van de ossenhoeders (representatief voor het Mahayana-standpunt)

De afbeeldingen van de ossenhoeders zijn als de Zen-versie van de Heldenreis. Ze beschrijven onze reis van onwetendheid en lijden naar permanente verlichting en de vruchten daarvan. Dank aan Shinzen Young voor deze verhelderende presentatie op deze foto's.

Op deze foto's gaat de jongen van het zoeken naar iets, naar het vinden van de voetafdrukken van de os, naar het glimpen, naar het vangen, dan naar het rijden, en dan naar het rijden op de os terug naar waar hij woont. Dit verhaal vertegenwoordigt zowel het proces van het begrijpen van bewustzijn als van verlichting, aangezien ze hetzelfde zijn. Dit is natuurlijk allemaal metaforisch. Laten we niet in mythische interpretaties vervallen.

We behandelen de eerste zeven, omdat ze het pad zelf beschrijven. Er zijn er nog drie die de vorm, verschijning en het doel van verlichting beschrijven.

1. Op zoek naar de os: De os verschijnt niet op de foto: de jongen wordt gezien terwijl hij om zich heen zoekt, op zoek naar iets. Dit representeert onze staat van zijn verloren in schijn, in Samsara, in de onverlichte geest. "Iedereen is op zoek naar iets," en slaagt er niet in om iets blijvend bevredigends te vinden.
   
2. De voetafdrukken van de os zien: De jongen ziet de voetafdrukken van de os op de grond. Dit vertegenwoordigt iemands eerste ontmoetingen met spirituele beoefening, wanneer we horen over de mogelijkheid van verlichting.
   
3. De staart van de os zien: Op de foto's ziet de jongen de achterkant en staart van de os. Dit is wanneer we een intuïtie of een vluchtige glimp van de aard van het bewustzijn hebben, van wat er buiten onze gebruikelijke zelfidentiteit ligt.
   
4. De os vangen: De jongen vangt de os, hoewel deze nog steeds wild aan een touw rent, en de jongen worstelt om hem onder controle te houden. Dit vertegenwoordigt ons eerste diepe inzicht in no-self en “no-thingness”. Verlichting is nu binnen handbereik.
   
5. Het temmen van de os: De os loopt nu achter de jongen. Dit is wanneer het inzicht je volgt en niet wegglipt.
   
6. Rijden op de os: De jongen klimt op de os en rijdt er rustig achteruit op terwijl hij op zijn fluit speelt. Zoals Shinzen Young zegt: "Verlichting is als voortdurend van een klif vallen, en daar helemaal comfortabel mee zijn. Een groot en krachtig beest draagt ​​je... Het is een vallen, maar het is een vallen omhoog."
   
7. De os naar huis dragen: Op deze foto ligt de jongen thuis. De os is weg. Dit is volledige verlichting, of laatste rust. Het enige dat overblijft is wie je werkelijk bent.

De staatsstadia (ook representatief voor het Mahayana-standpunt)

Ik leerde deze stadia van de staat van Ken Wilber, die ze op zijn beurt overnam van het werk van Daniel P. Brown bestudeerde uitgebreid belangrijke meditatieve tradities over de hele wereld (inclusief maar niet beperkt tot het boeddhisme) en leidde een serie van vijf fasen die ze allemaal gemeen hebben.

1. Grof ontwaken: In de waaktoestand worden we uitsluitend geïdentificeerd met het fysieke lichaam, de dwalende geest en onze emoties: 'Ik heb honger', 'Ik ben verdrietig', 'Ik ben moe'. Boeddhisten gebruiken de term “Monkey Mind"om het chaotische mentale gebabbel op dit niveau te beschrijven - we zijn verdwaald in het verleden en de toekomst, zorgen, dromen, spijt, denkpatronen, pakkende melodieën en gekke monologen. Observeer uw eigen geest zorgvuldig. Je zult merken dat het alleen maar om de fysieke wereld gaat en alle drama die het zelfbestaan ​​met zich meebrengt.
   
   
2. Subtiel: Na enige ervaring met meditatie breidt ons zelfgevoel zich uit van het Wakkere zelf naar het Subtiel zelf. De apengeest kalmeert, waardoor er ruimte ontstaat voor diepere inzichten, intuïties, wijsheid en liefdevolle vriendelijkheid. U kunt perioden van diepe mentale rust ervaren, minder lijden en kwelling ervaren en het gevoel hebben dat verleden en toekomst slechts een droom zijn.
   
   
3. Oorzakelijk: Naarmate we ons verder identificeren met het Causale, verzwakt onze gehechtheid aan het Grof lichaam-geest, en nemen Subtiele kenmerken, zoals intuïtie, inzicht, verbinding en gelukzaligheid, toe. Mentale rust wordt constanter, zoals we zouden verwachten. Het Causale is de thuisbasis van de subtielste objecten waarvan we ons bewust kunnen zijn: subtiele geluiden, lichten en vormen die in ons bewustzijn verschijnen.
   
   
4. Getuige: De Getuige-staat is de thuisbasis van de realisatie van Leegte en Niets: het pure, kenmerkloze bewustzijn dat alles wat we ervaren in de zintuigen grondt. Het heeft geen kleur, geen vorm, geen kanten, geen grenzen, geen tijd, geen binnen en buiten. In plaats daarvan Getuigt het moeiteloos al deze kenmerken. We blijven, onaangetast, gegrond in deze zuivere Ziener.
   
   
5. Niet-duaal: Bij non-dualiteit is er geen besef van een afzonderlijke Ziener die gedachten, emoties en sensaties getuigt. Die Ziener stort in de stroom van onze zintuigen. We bevinden ons niet langer aan de oever van de rivier – we bevinden ons in de rivier. We realiseren ons dat we niet gescheiden zijn van iets in ons bewustzijn. Er is zowel de radicale vrijheid van het Witness-podium en een Enkele smaak van niet gescheiden te zijn van iets.

Dzogchen (vertegenwoordigt het Vajrayana-gezichtspunt, of het padloze gezichtspunt)

Dzogchen is het hoogtepunt van het Tibetaans boeddhisme en wordt vaak beschouwd als de grootste set van boeddhistische leringen. Het is een direct non-duaal kernachtig pad dat van boven naar beneden werkt, van boven naar beneden, in plaats van vanaf de grond op te bouwen zoals de meeste andere boeddhistische tradities.

Omdat het een Vajrayana-school is en deel uitmaakt van de Derde of Vierde Draai van het Boeddhistische Wiel, ziet het het pad naar verlichting niet als een ontwikkeling via stadia, maar als het herkennen van onze inherente pure aanwezigheid en Boeddha-zijn. Het wordt vaak "het hoogtepunt van alle voertuigen" genoemd. Het is de zusterpraktijk van Mahamudra, wat een neerwaartse benadering is.

Mijn Dzogchen-leraar, Lama Surya Das, zegt dat verlichting zowel een proces als een inherente staat is. Het gaat over het gaan van hier naar werkelijk en volledig hier; we zijn er zolang we er zijn. We ontwaken uit de droomachtige waas van het Default Mode Network en onze beperkte, egocentrische perceptie. We gaan van gehechtheid, afkeer en blindheid naar ware visie.

Mijn pad naar verlichting

Ik vind de afbeeldingen van de ossenhoeders een goed model voor mijn eigen pad naar verlichting. Toen ik begon met mediteren, voelde ik me ontevreden met mijn leven, en dat was al een tijdje zo. Ik had een moeilijke periode doorgemaakt kort voordat ik begon, en was altijd verstrikt in verslavingen van verschillende aard, altijd op zoek naar iets, altijd op zoek naar het volgende, altijd op zoek naar en altijd verlangend naar meer.

Vrij snel na het opnemen meditatie, Ik wist dat ik iets krachtigs had gevonden en dat ik er klaar voor was. Ik voelde dat ik thuiskwam, op een bepaalde manier, ook al begreep ik niet de diepte van wat ik op dat moment zag..

En al snel begon ik glimpen te krijgen van de aard van de geest en van mijn ware zelf, mijn ware wezen. In de eerste paar jaar had ik veel van zulke glimpen, en ze zijn me bijgebleven. Als je er eenmaal een glimp van hebt opgevangen, zul je het nooit meer vergeten.

Ik heb eigenlijk al vroeg een paar hele diepe ervaringen gehad. Ze waren niet permanent, maar ze waren wel heel krachtig, en als ik terugkijk, hebben die ervaringen me geleid en me het potentieel voor dit werk laten zien.

Ze hebben mij eraan herinnerd dat ik niet gefixeerd moet raken op een bepaalde plek, en dat ik niet moet denken dat ik het pad naar verlichting heb voltooid. Ik moet doorgaan en mij blijven verdiepen in de leringen.

En in de laatste twee of drie jaar is het allemaal gestabiliseerd. Ik wil niet zeggen dat ik niet zonder meditatie kan, want dat klinkt niet echt goed. Het is meer dat leven en meditatie volledig met elkaar verweven lijken: ik kan het een niet zonder het ander.

Zelfs de laatste paar weken heb ik het gevoel dat ik in een nieuwe staat van bewustzijn ben beland. Als ik mezelf er heel even aan herinner om door de illusie van afscheiding en gevangen zitten in mijn lichaam-geest heen te kijken, tap ik meteen in wie ik werkelijk ben. Dan rust ik daar gewoon in uit, en dat is zo heerlijk en zo vervullend.

Ik ben er ook achter gekomen dat dit is waar het pad naar verlichting om draait. Het gaat om rusten op deze plek en het vergeten van het zoeken en willen van iets anders. Dit is echt wat we willen. We willen dit diepe gevoel van innerlijke vrede.

En het is niet zoetsappig of New Age, maar heel tastbaar, heel belichaamd. Het is het besef dat wat er ook gebeurt in je leven, je al dit pure wezen bent dat je op geen enkele manier kunt grijpen of vasthouden.

Je kunt het niet bevatten. En toch overmeestert het tegelijkertijd elke illusie of elk gevoel van grijpen of elk verlangen dat je zou kunnen hebben naar iets anders. Door op die plek te rusten, Je rust in innerlijke vrede en tevredenheid, wat er ook gebeurt.

En letterlijk in de laatste paar weken, heb ik het gevoel dat mijn connectie daarmee naar een nieuw niveau is gegaan. Wat betreft het hoeden van ossen, ik ga waarschijnlijk de os achteruit rijden. Soms doe ik dat, maar zeker niet de hele tijd.

En ik denk dat mijn Dzogchen-meditatie daar een groot deel van uitmaakt. Ik beoefen deze vorm van meditatie sinds januari dit jaar, en het wijst direct naar wie je bent, naar deze kennis zo goed als het kan. Het wijst je daarheen. En hoe meer ik het beoefen, hoe meer ik kan rusten in wie ik werkelijk ben.

Misschien vind je mijn video leuk waarom verlichting niet serieus is.